اساسیگرایی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
۷۸,۰۰۰تومان
احمدرضا رضایی
چاپ اول: 1400
در جهان امروز یکی از مهمترین مشخصههای نظام بین الملل، حمایت جهانی از حقوق بشر است که پایبند بودن و نبودن به آن بر حیثیت و اعتبار دولتها نزد دیگر بازیگران بینالمللی اثر مستقیم و مهمی دارد. این مسئله، سبب میشود تا بسیاری از کشورها در سیاست خارجی خود حقوق بشر را مورد لحاظ قرار دهند، به گونهای که ادارات حقوق بشر در وزارت خارجه بسیاری از کشورها ایجاد شده و دولتها به طور جدی مسئله حقوق بشر را مورد بررسی قرار داده، نسبت به الحاق به کنوانسیونهای حقوق بشری و یا حتی پیشنهاد عقد یک کنوانسیون جدید در رابطه با حمایت از حقوق بشر به طور جدی عمل کنند
در یک نگاه گذرا و با یک سنجه ماهیتی میتوان گفت: بنیادین بودن برخی از حقوق بدان خاطر است که وجود آن حقوق مایه قوام و نبود آنها موجب زوال شخص یا شخصیت انسان میشود. قواعد بنیادین حقوق بشر یا هسته سخت حقوق بشر ازقواعد پایهای و بنیادینی محسوب میشود که در برابر دیگر قواعد حقوق بشر، برجستهتر، غیرقابل نقض و به عبارت دیگر انحراف بردار نیستند. در حالی که برخی اسناد حقوق بشری، حق انحراف یا محدودیت یا شرط را پیش بینی میکنند اما در عین حال یک دسته از قواعد و اصول را به عنوان قواعد بنیادین حقوق بشر بر میشمارند که عدول از آنها در هیچ برههای مجاز نیست،
حقوق ملت از مباحث محوری نظامهای مختلف سیاسی است که در قانونهای اساسی عموم کشورها بر آن تاکید میشود. قانون اساسی میثاق میان ملت و دولت و بـیانگر نـهادها و مناسبات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جامعه و حقوق و آزادیهای اساسی ملت و ترسیمکننده چارچوب نظام حکومتی است. مبحث اساسی که در این کتاب مورد بررسی قرار گرفته این است که اساسیسازی حقوق بنیادین در قانون اساسی ایران چه جایگاهی دارد؟ به عبارتی اساسیسازی در قانون اساسی ایران تا چه اندازه مورد توجه قرار گرفته است؟
در انبار موجود نمی باشد
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.